نایلون چیست؟

نایلون در دهه 1930 توسط تیمی از شیمیدانان در DuPont به رهبری والاس هیوم کاروترز اختراع شد. در ابتدا، هدف آن ایجاد یک ماده مصنوعی بود که بتواند جایگزین ابریشم در جوراب ساق بلند شود. پس از سال‌ها آزمایش، کاروترز و تیمش دریافتند که نایلون نه تنها قوی و بادوام است، بلکه در کاربردهایش همه کاره است.

امروزه از نایلون در طیف وسیعی از محصولات از جمله پوشاک، فرش و حتی تارهای آلات موسیقی استفاده می شود. این ماده ای است که ما هر روز بدون توجه به آن به آن تکیه می کنیم.

یکی از مزایای نایلون سبک بودن و انعطاف پذیری آن است که آن را برای وسایل کاربردی مانند کوله پشتی، چادر و حتی چتر نجات ایده آل می کند. دوام آن همچنین آن را برای کاربردهای صنعتی مانند قطعات خودرو و چرخ دنده ماشین عالی می کند.

در عین حال، نایلون با قابل بازیافت بودن و کاهش زباله های پلاستیکی به زندگی پایدار کمک می کند. علاوه بر این، محصولات ساخته شده با نایلون عمر طولانی تری دارند و نسبت به سایر مواد به جایگزینی کمتری نیاز دارند، که تاثیرات زیست محیطی ما را بیشتر کاهش می دهد.

نایلون و محصولات نایلونی

این روزها نایلون به یکی از مهمترین محصولات پلاستیکی تبدیل شده است و همچنین فراوانی استفاده آن را در وسایل مختلفی همچون کیف‌ها، لباس‌ها، کفش‌ها، پوشاک و بسته‌بندی‌های مختلف مشاهده می کنیم. اما چه چیزی نایلون را به یک بافت متفاوت و پایدار نسبت به بسیاری از مواد دیگر تبدیل کرده است؟

نایلون در سال 1935 توسط یک دانشمند شیمیایی به نام والاس کارثر در شرکت تحقیقاتی دوپونت کشف شد. این ماده اولین بار توسط دوپونت در سال 1938 با نام "نایلون" به بازار عرضه شد. نام این ماده از اغتشاشی که در ذهن کارثر به وجود آمده بود، به وجود آمده است. او با خوردن غذایی که درون ظروفی ساخته شده از این ماده جدید قرار داشت، بر این نتیجه رسید که با استفاده از یک ماده با این خصوصیت، می توان بسته‌بندی‌هایی ساخت که غذاها را تا مدت طولانی تری تازه نگه دارند.